George Farah to jest gość! Pytanie: Victor, na Arnold Classic wyglądałeś świetnie! To chyba pierwsze zawody, do których przygotowywałeś się z George’em Farahem, prawda? Opowiedz o waszej współpracy… Odpowiedź: Od dawna rozmawialiśmy o ewentualnej współpracy, ale doszło do niej faktycznie dopiero przy okazji AC 2014. Może to nieco odległe porównanie, ale to tak, jak z dziewczyną, o której marzyłeś przez całe liceum, a gdy po latach wreszcie ją poderwałeś, okazało się, że był to najlepszy seks w twoim życiu! Chcę przez to powiedzieć, że chyba nigdy wcześniej przygotowania do zawodów nie przebiegły mi tak łatwo i bezboleśnie. Zawsze robiłem formę na niskich węglach i już się do tego przyzwyczaiłem. Jestem przygotowany na to, że taka redukcja jest nieprzyjemna, ale godziłem się na to w imię osiągnięcia jak najlepszej formy. Zwykle w czasie redukcji jadłem 100–150 g węgli dziennie, podczas gdy George zalecił mi 300–400 g. Nie muszę chyba mówić, jak taka różnica wpływa na odczuwany poziom energii i samopoczucie. Przedtem podczas przygotowań miewałem takie dni, gdy z trudem zwlekałem się z kanapy, by zrobić trening. Tym razem było zupełnie inaczej. Co prawda, na początku miałem wątpliwości, czy z taką ilością węgli uda mi się zrobić formę, bo bywały dni, kiedy ledwo byłem w stanie przejeść to, co George mi rozpisał! Ale jedno trzeba przyznać, facet wie co robi! Jedyne co zmieniłem, to odjąłem węgle z ostatnich dwóch posiłków, ale dołożyłem je do pozostałych, więc ogólna ilość zgadzała się z wytycznymi George’a.

 Kulturystyka a randki

Pytanie: Słyszałem wiele opinii na temat tego, czy kulturysta powinien sobie znaleźć dziewczynę żyjącą fitnessem, czy też zwykłą dziewczynę, która nie traktuje uprawiania sportu zbyt poważnie. Niektórzy twierdzą, że fitnesski są idealnymi partnerkami dla kulturystów, ponieważ rozumieją przez co przechodzą ich partnerzy. Inni z kolei uważają, że zawodniczki fitness to wariatki usiłujące skupić całą uwagę na sobie. Jakie są twoje doświadczenia w tej kwestii?

Odpowiedź: Nie mogę ci udzielić prostej odpowiedzi, bo trudno to jednoznacznie rozsądzić. Kulturyście zwykle łatwiej się żyje z dziewczyną, która na poważnie podchodzi do treningów, gdyż lepiej rozumie ten styl życia i nie czepia się tego, co musisz robić. Zwyczajnej dziewczynie może się podobać umięśnione ciało, ale pewnie w końcu wkurzy ją to, ile czasu spędzasz na siłowni i jak często musisz jeść. Partnerce, która nie trenuje sportów sylwetkowych, trudno jest zaakceptować fakt, że w czasie redukcji w ogóle nie możesz odwiedzać restauracji i bawić się w klubach. Co więcej, jeśli jest wyjątkowo złośliwa, może z zemsty zacząć się przy tobie objadać słodyczami i śmieciowym żarciem! Z drugiej strony, tak jak zauważyłeś, fitnesska czy zawodniczka startująca w kategoriach bikini może być tak skoncentrowana na sobie, że będzie kiepską partnerką dla ciebie. Znajdź sobie kobietę, która sprawi, że staniesz się lepszym człowiekiem i będziesz chciał przekraczać kolejne granice swoich możliwości, także w sporcie. Taka kobieta będzie cię wspierać w dążeniu do celu, a ty powinieneś wspierać ją.

 Spojrzenie na miniony już rok 2013

Ogólnie rok 2013 był dla mnie całkiem udany. Zacząłem od startu w swoim rodzinnym mieście, na zawodach New York Pro. Podczas przygotowań wciąż jeszcze nie mogłem na maksa trenować prawej ręki, ponieważ złamanie, którego doznałem podczas tego nieudanego siłowania na rękę w Meksyku, nie było do końca zaleczone. A skoro nie mogłem uzyskać maksymalnych rozmiarów i pełności mięśni, skoncentrowałem się na przygotowaniu jak najlepszej definicji. Muszę przyznać, że udało mi się ten cel osiągnąć, od wielu osób usłyszałem, że jeszcze nigdy nie byłem tak dobrze przygotowany. Rzeczywiście formę miałem lepszą niż Big Ramy, ale on był ode mnie o wiele większy i pełniejszy i to jemu sędziowie przyznali zwycięstwo. Bywałem już w odwrotnej sytuacji, kiedy to ja byłem zdecydowanie większy, ale przegrywałem z zawodnikiem o lepszej definicji. Werdykty sędziów to sprawa całkowicie subiektywna i nie można się nimi zbytnio przejmować, bo inaczej można by zwariować. 

 

Dominikańskie działa gotowe do ataku

Pytanie: Widziałem film z twojego treningu rąk z Jonathanem i Marco – świetna sprawa, nakręciło mnie to na trening łap. Szybkie pytanko: wspomniałeś, że wolisz zaczynać treningi rąk od tricepsów, ponieważ napompowany triceps nie przeszkadza ci w treningu bicepsów, podczas gdy nabity bic ogranicza możliwość rozciągnięcia tricepsa. Tymczasem większość zawodników robi naprzemiennie ćwiczenia na biceps i triceps. Słyszałem też, że dobrze jest łączyć ćwiczenia tych grup w superserie, ponieważ pomaga to w uzyskaniu maksymalnej pompy. Co o tym myślisz? Marzy mi się, że będę miał ręce takie jak ty, więc będę bardzo wdzięczny za poradę. Dzięki, Victor!

Odpowiedź: Stosuję każdą z tych metod, bo to dobre metody, ale nie można z nich korzystać przez cały czas, bo inaczej mięśnie się do nich przyzwyczajają. Gdy do tego dojdzie, przestaniesz rosnąć. Jeśli tricepsy masz słabsze niż bicepsy, to powinieneś zaczynać od nich przynajmniej co drugi trening rąk. Jeśli ręce masz ogólnie słabe, to najlepiej poświęć im osobny dzień treningowy.

 

Pytanie: Wczoraj robiłem przysiady i zastanawiam się, czy nie robię czegoś źle. Moim celem jest HIPERTROFIA, wielkie mięśnie. Nie interesuje mnie czysta siła, bicie rekordów ani wytrzymałość. Nie jestem strongmanem ani trójboistą. Po prostu chcę być tak wielki, żeby nie mieścić się w drzwiach. Oto jak wygląda mój trening przysiadów (wszystkie powtórzenia dupskiem do samej ziemi, żadnych półruchów!).

Uwielbiam spotykać moich fanów

               Pytanie: Byłem na Arnold Expo i gdy zobaczyłem ciebie i kilku innych zawodowców także będących na diecie przed zawodami, zacząłem się zastanawiać, jak udaje ci się przestrzegać grafiku żywienia, kiedy przez osiem lub więcej godzin tkwisz na stoisku. Przynosisz tam swoje mrożone posiłki, czy też firma, dla której pracujesz, zapewnia ci wszystko o wyznaczonych porach? Wydaje się, że jest to największe wyzwanie dla kogoś, kto zarabia na byciu profesjonalnym zawodnikiem i nie może sobie pozwolić na omijanie posiłków i jedzenie byle czego.

Pytanie: 19 maja 2012 roku złamałem obie kości ramienne. Na pięć miesięcy musiałem wziąć wolne od treningów, ponieważ nosiłem temblaki, a jedną rękę miałem w gipsie. Mogę ci opowiedzieć jak to się dokładnie stało. Chciałem przeskoczyć przez krzaki, zamierzałem się rozpędzić i wyskoczyć z betonowego podwyższenia wysokości 75 cm. Potknąłem się i w rezultacie zanurkowałem głową do przodu, prosto na beton. Upadłem na ręce, ale wskutek przeciążenia doszło do złamania obu kości ramiennych.

               Bardzo ci współczułem, kiedy dowiedziałem się, że ty także doznałeś złamania. Minęło już prawie osiem miesięcy, ale kiedy wykonuję niektóre ćwiczenia, słyszę jak w łokciu coś przeskakuje. Chciałbym zapytać, ile twoim zdaniem potrzeba czasu, aby wyleczyć taką kontuzję i wrócić do ciężkich treningów bez ryzyka. Co mogę zrobić, aby kontuzja goiła się szybciej?