Gdy wszystkie swe siły wkładałem w obronę tytułu na Arnold Classic, musiałem też myśleć o innych sprawach, na przykład o odnowieniu paszportu, bym w kolejny weekend mógł lecieć do Australii. Tony Doherty to świetny facet, wspaniały gospodarz i urządza rewelacyjne zawody. Jednak to co miało być prostą formalnością stało się całkiem sporą przeprawą.

Jak pewnie wiecie, amerykański Departament Bezpieczeństwa Narodowego po wydarzeniach z 11 września 2001 roku stał się o wiele bardziej rygorystyczny w kwestii tego, kto może dostać się i wydostać z USA. Gdy poszedłem odnowić mój przeterminowany paszport, trzymano mnie w biurze przez kilka godzin uzyskałem informację, że jest problem.

Przygotowania do Arnold tak mnie zaprzątały, że kwestię paszportu chciałem wyjaśnić tuż przed wylotem do Australii. Nie miało być jednak prosto. Poproszono mnie, bym przyszedł wcześnie rano i wziął ze sobą wszelkie dokumenty, które mogłyby potwierdzić moją tożsamość. A ja mam tylko prawo jazdy. Od wczesnego dzieciństwa przebywałem pod nadzorem stanu Nowy Jork i nigdy nie widziałem na oczy własnego aktu urodzenia. Nie miałem pojęcia, że spędzę cały dzień na przesłuchaniach u różnych urzędników federalnych, żądających bym udowodnił, że faktycznie jestem Kaiem L. Greene’m, a nie jakimś potencjalnym terrorystą, który przywłaszczył sobie tę tożsamość.

Ponieważ dorastałem w kolejnych domach dziecka i innych instytucjach prowadzonych przez pomoc społeczną i kościół katolicki, ciężko było mi uzyskać jakiekolwiek dokumenty potwierdzające moją tożsamość. Dane w takich ośrodkach przechowuje się przez 8–10 lat, a ludzie, którzy mieli tam ze mną do czynienia zwykle byli już na emeryturze, pracowali już gdzie indziej czy w taki lub inny sposób przenieśli się gdzie indziej.

Pytano mnie, gdzie mogą przebywać moi rodzice, a więc o coś, o czym nie mam absolutnie najmniejszego pojęcia. Uznano za podejrzane, że po opuszczeniu ośrodka dla trudnej młodzieży w wieku 21 lat tak często zmieniałem adres zamieszkania, co zostało uwiecznione w różnych urzędach pocztowych. Musiałem tłumaczyć, że przez długie lata byłem praktycznie bezdomny i korzystałem z wielkiej uprzejmości moich przyjaciół, którzy pozwalali mi spać na swych kanapach i gotować w swoich kuchniach.

W czasie tych przesłuchań uderzyło mnie to, że przez większość swego życia żyłem tak naprawdę na obrzeżach społeczeństwa. Agentów nie usatysfakcjonowały także wstawiające się za mną listy od Tony’ego Doherty, MuscleMeds i IFBB. Jak na ironię o tym, że udało mi się złapać ostatni samolot do Australii zadecydowała rzecz, o której wolałbym raczej zapomnieć.

W młodości zostałem zatrzymany i spisany przez nowojorską policję. Nie jestem z tego dumny, ale to właśnie moje odciski palców w policyjnej bazie danych pasujące do tych, które zebrali agenci w czasie przesłuchań okazały się być dowodem na to, że faktycznie jestem Kaiem Greene’m, dwukrotnym zwycięzcą Arnold Classic i człowiekiem, który rozpaczliwie potrzebował dostać się na lotnisko, by móc wygrać także Australian Pro!

Ciąg dalszy artykułu można przeczytać w lipcowo-sierpniowym Muscular Development

Prawdopodobnie słyszałeś to już wcześniej, ale kulturystyka to sport oceniany wyłącznie wzrokowo. Nazywana jest nawet „sportem iluzji”, ponieważ faktyczny rozmiar mięśni jest o wiele mniej ważny niż to, jak wielkie te mięśnie się wydają być. Przy dobrym kształcie, separacji i szczegółach 45 cm w bicepsie wygląda lepiej niż pozbawione kształtu i definicji 55 cm. Co więcej, gdyby wymiary faktycznie miały jakieś znaczenie, stanowiłyby część oceny sędziowskiej, a sami sędziowie chodziliby po scenie z centymetrami i spisywali wszystkie wymiary.

A ponad to wszystko, mam nadzieję, że mam ci coś więcej do zaoferowania niż tylko podanie moich rozmiarów. Gdybym, na przykład miał okazję spotkać się z Donaldem Trumpem i mógł zapytać go o cokolwiek, to naprawdę nie obchodziłby mnie kolor jego skarpetek. Spytałbym raczej o to, co go napędza i jak działa jego umysł, gdy wyznacza i osiąga kolejne cele, w jaki sposób utrzymuje koncentrację i przekonuje innych, by stali się częścią jego drogi do sukcesu.

Zachęcam cię do przestania koncentrowania się na tym, jak duże są moje ręce czy nogi, czy z jakim ciężarem jakiś inny pro wiosłuje lub ile wyciska. Odłóż czasopismo, wyłącz komputer i przełam barierę swego mentalnego muru, zacznij poszerzać horyzonty. Pomyśl o swych nadziejach i marzeniach i czego tak naprawdę chcesz od życia, a potem zacznij walczyć o urzeczywistnienie swych marzeń. Użyj kogoś takiego jak na przykład ja, jako źródła inspiracji, proszę bardzo, ale bądź świadom, że jesteś w stanie być, kim chcesz i osiągnąć co chcesz i w co wierzysz. Zapomnij o moich gabarytach. Zastanów się, jakie ty masz wymiary i jeśli jesteś z nich niezadowolony – zmień je!
 

Niektórzy z was pewnie wiedzą, że kartę zawodowca zdobyłem w 2004 roku, wygrywając NPC Team Universe. Zapewne mniej osób wie, że zawody te wygrałem też w 1999 roku, w trzeciej próbie. Pierwszy raz startowałem tam w 1997 roku. To był mój pierwszy rok startów w NPC po przejściu z federacji dla kulturystów naturalnych, a Team Universe było dla mnie dość bolesną pobudką.

Jako zawodowiec innych federacji, już jak nastolatek pokonywałem doświadczonych zawodników mających po 30–40 lat. Szczerze wierzyłem, że widziałem i pokonałem najlepszych naturalnych kulturystów w kraju. Gdy w 1997 roku zobaczyłem Roberta Washingtona, który później wygrał wagę ciężką i open, zrozumiałem, że tak naprawdę niczego jeszcze nie widziałem. Nigdy wcześniej nie widziałem naturalnego zawodnika tak jednocześnie napakowanego i wyrzeźbionego. Gdy szedł, było widać włókna mięśniowe na jego tyłku! Zająłem miejsce tuż za nim i nie mam wątpliwości, że to był sprawiedliwy werdykt.

W roku 1998 zająłem trzecie miejsce za Skipem La Courem i Lesem Jenningsem. Skip niesamowicie postawił poprzeczkę jeśli chodzi o definicję i zmotywował mnie do zmiany własnych standardów w tej kwestii. W 1999 roku w końcu wygrałem, jednak na Team Universe nie można było jeszcze wtedy zdobyć karty zawodowca. Po szczegółowych testach antydopingowych ze zwycięzców poszczególnych kategorii utworzono reprezentacje USA, którą wysłano na Mistrzostwa Świata Amatorów IFBB. Tam miałem okazję zmierzyć się z olbrzymią liczbą zawodników ze wszelkich zakątków świata. Bardzo się cieszyłem z wyjazdu na Słowację, uważałem start na tych mistrzostwach za zaszczyt i przywilej i bardzo pragnąłem przywieźć do domu złoto.

Niestety, zająłem 6. miejsce. Potem jeszcze na testach antydopingowych odpadło dwóch Rosjan, zostałem przesunięty na 4. miejsce. Wygrał Francisco „Paco” Bautista z Hiszpanii. Czwarte miejsce na Mistrzostwach Świata mogłoby się wydawać wielkim osiągnięciem, ale dal mnie była to życiowa porażka. I czy to tylko zadziwiający przypadek, że 10 lat później to samo miejsce zająłem na swym debiucie na Olympii?

Nie tylko nie zdobyłem złota, nie załapałem się nawet na brąz. A ponieważ zawody odbywały się w Europie Wschodniej, w USA właściwie nikt o nich nie słyszał. Po tym starcie zaczęły się dla mnie bardzo ciemne lata. Moja pewność siebie była w kawałkach. Zacząłem myśleć, że może jednak świat wielkiej kulturystyki nie jest mi przeznaczony. Nie wyobrażałem sobie, żebym kiedykolwiek miał jeszcze startować.

Następny raz na scenie stanąłem dopiero 5 lat później. Mieszkałem wtedy w Jacksonville na Florydzie. Cały czas trenowałem, gdyż kocham żelastwo i właśnie zaczynałem lekką redukcje, by móc wziąć udział jako model w sesji zdjęciowej. Tymczasem w okresie mojej nieobecności na scenie, Team Universe stały się zawodami kwalifikującymi do grona zawodowców. I gdy wraz z postępami redukcji zaczynałem wyglądać coraz lepiej, coraz częściej też zastanawiałem się nad powrotem do startów. Przeniosłem się z powrotem na Brooklyn i wróciłem do Fifth Avenue Gym, po czym wygrałem Team Universe 2004.

W 2005 znana i ciesząca się dużą popularnością impreza Night of Champions została przekształcona w New York Pro, więc mogłem swój debiut odbyć w rodzinnym mieście. Przy swej bardzo skromnej wiedzy i doświadczeniu zająłem 14. miejsce. Przyjaciele próbowali mnie pocieszać, ponieważ sądzili, że po zajęciu tak odległego miejsca będę smutny, lecz ja uznałem ten występ za sukces. Dzięki zakwalifikowaniu się do pierwszej piętnastki, miałem okazję pokazać mój program, a i tak pokonałem 18 innych zawodowców. Wielu było przede mną, ale jeszcze więcej za mną. Nie był to więc jakiś rewelacyjny debiut, ale zrozumiałem, że jestem na właściwej drodze.

Aby dopakować mięśni musisz poważnie traktować dietę i treningi. Musisz też siebie traktować poważnie. Prowadzenie kulturystycznego trybu życia to długa i trudna droga, ale myślę, że idziesz w dobrym kierunku. Wszyscy potrzebujemy dodatkowego kopa. Narażamy swoje organizmy na tak brutalny wycisk na siłowni, więc potrzebujemy brutalnych środków, które wzmocnią nadużyte włókna mięśniowe.

Skoro już to powiedziałem, Hexaghen (IFG-1) wywołuje ekstremalnie skutki anaboliczne. Jest niezbędnym mediatorem wzrostu mięśni, ponieważ stymuluje komórki mięśniowe, które mogą teraz zwiększyć nie tylko swój rozmiar, ale także swoją liczbę (zjawisko zwane hiperplazją). Daje to możliwość osiągnięcia gęstszych mięśni.

Kiedy już mamy te nowo utworzone mięśnie, dla ich maksymalnego wzrostu musimy je odpowiednio odżywić.  Włączony do diety Carnivor dostarczy dodatkowych korzyści. Dzięki wysoce izolowanym białkom wołowym i kreatynie, mięśnie będą odpowiednio nawodnione i odżywione, przez co będą mogły osiągnąć maksymalny przyrost.

Aby uzyskać optymalne wyniki, jeśli chodzi o wzrost, rozmiar i siłę, proponuję dodać Arimatest. Testosteron, który stymuluje proces hipertrofii mięśniowej w połączeniu z Hexaghenem, stymulującym hiperplazję – to Święty Graal, jeżeli chodzi o dopakowanie solidnej masy. Za sprawą kombinacji tych hormonów zwiększasz ilość komórek mięśniowych, a tempo wzrostu tych nowych komórek przyspieszasz dzięki Arimatestowi. Jest to rozwiązanie zadowalające wszystkich.
 

Program dowolny nie będzie już oceniany

Ostatnio IFBB ogłosiła, że program dowolny nie będzie już oceniany przez sędziów, co oznacza, że będzie prezentowany wyłącznie ku rozrywce widowni. Niektórych zawodowców może to zasmucić, ale mnie zawsze bardziej interesowało zrobienie pokazu, który podobałby się publiczności, czy też jak wolę ich nazywać, sympatyków tego sportu. To oni kupują bilety, magazyny i suplementy. Czemu zawodowiec miałby poprzestawać na nudnym programie i nie robić nic, by podekscytować publiczność?

Ja postrzegam program dowolny, jako sposób na przekazanie wypełniającej mnie pozytywnej energii. Ukształtowałem się pod wpływem takich mistrzów i mistrzyń pozowania jak Ed Corney, Carla Dunlap, Anja Langer czy Shawn Ray, by wymienić tylko kilkoro. Wszyscy oni po wyjściu na scenę robili o wiele więcej, niż tylko stanięcie w kilku pozach. Mieli coś do przekazania, pokazywali swe ciała jak żywe dzieła sztuki, którymi rzeczywiście były i prawdziwie poruszali widownię.
Nie mam żadnego wpływu na to, czy nasze władze uznają, że program dowolny jest lub nie jest czynnikiem branym pod uwagę przy przyznawaniu miejsc w zawodach. Wiem tylko, że dla mnie mój pokaz będzie równie ważny jak zawsze i będę się starał, by każdy kolejny układ był jeszcze lepszy.
 
Pokłosie Olympii: Ofiary wojny

Ponieważ wiem, że występ na zawodach poziomu Mr. Olympia jest marzeniem wielu kibiców ciężko trenujących na siłowni, od czasu do czasu staram się wam przybliżyć specyfikę startów na tych zawodach. Gdy wielkie show się skończy, kibice wracają do swego normalnego życia. Ale, do czego wracają zawodnicy? Gdy opadnie już kurz bitwy, okazuje się, że ich życie nie jest już takie same.

Porównałbym to do gladiatorów walczących w starożytnym Koloseum ku uciesze gawiedzi. Niektórzy sięgali po zwycięstwo i otrzymywali nagrody, inni wracali do swych komnat i leczyli rany. Jeszcze inni już nigdy nie chodzili o własnych siłach, a niektórzy w ogóle nie opuszczali areny żywi.

Po Olympii niektórzy zawodnicy wracali do domów, by zmierzyć się z faktem, że ich kontrakty dobiegają końca. Inni wracali, by walczyć z długami i problemami w związkach, które narosły podczas długich i wymagających przygotowań. Niektórzy nie spełnili pokładanych w nich nadziei i zostali z głową pełną pytań o to, gdzie leży wina porażki? Wszyscy musieliśmy stawić czoła temu, że ten krótki moment na scenie, chwila, której poświęciliśmy tyle czasu i wysiłku, której oddaliśmy nasze serca i dusze, jest już za nami.

W ciągu ostatnich tygodni przed zawodami oczekiwania i presja były ogromne, ale gdy było po wszystkim, zostaliśmy sami, zastanawiając się nad sensem tego wszystkiego. Długo walczyłem z emocjami i starałem się poukładać to, co się stało. Czy czwarte miejsce powinienem uznać z porażkę, czy też krok na drodze do celu?

Chcę wam powiedzieć, że gdy zawody dobiegną końca, powrót do normalności zajmuje sporo czasu i dotyczy to zarówno naszych ciał, które przez trening i dietę zostały wyciśnięte do granic wytrzymałości, podobnie jak nasze dusze i psychika. I wątpię, czy wśród zawodników jest choć jeden, który nie ma wątpliwości co do sensu tego co robi i nie zadaje sobie pytania, czy w ogóle chce to kontynuować.
 
 

W tym, że noszę czerwone ubrania nie kryje się żadne specjalne znaczenie, poza tym, że kolor ten pasuje do koloru mojej skóry. Szczególnie, gdy opalam się szykując się do zawodów, na mojej skórze pojawia się dużo jasno- i ciemnoczerwonych plam, które czerwony kolor stroju zręcznie maskuje.
 

Mój dziennik przygotowań do Mr. Olympia 2009

21 sierpnia: zostało 5 tygodni

Witajcie! Dawno nie gadaliśmy! Mówi do was Kai z Vegas. Oscar daje mi niezły wycisk, więc być może wymiotę wszystkich na Mr. Olympia za pięć tygodni. Sytuacja robi się poważna, trenuję w Gold's we Flamingo and Sandhill, jednej z największych i najlepiej wyposażonych siłowni jaką kiedykolwiek widziałem. Przywykłem do o wiele mniejszych, bardziej hardcorowych miejsc, ale to było ciekawe doświadczenie. Bo tu nie chodzi o siłownię w której się ćwiczy, tylko o kulturystę, który w niej trenuje.
 
Oscar i ja dajemy z siebie wszystko i stosujemy maksymalną intensywność podczas każdego treningu. Na siłowni jest wielu gości, którzy interesują się sportem i wiedzą kim jestem, ale dają mi przestrzeń do treningu, co bardzo doceniam. Wiedzą, że to mój biznes, rozumieją, że potrzebuję spokoju. Często fani nie rozumieją jak ważne jest to, żebym koncentrował się całkowicie na zadaniu i że te kilka ostatnich tygodni jest najważniejsze i decyduje o efekcie końcowym. Na szczęście dla mnie, chłopaki w Vegas wydają się to rozumieć.

Wciąż pracuję z dużymi obciążeniami, ale teraz Oscar kazał mi robić kardio dwa razy dziennie. Pierwsza tura z rana na pusty żołądek, po której biorę MetylBurn, co pomaga mi się wyciąć. Druga tura odbywa się zwykle po południu albo wieczorem, w zależności od tego jak dźwigam. Obniżyłem dawkę węglowodanów i podniosłem ilość białka. Dużo Carnivoru, uwielbiam ten towar.
 
Teraz muszę trochę odpocząć, jest tu niemiłosiernie gorąco, więc spędzam dużo czasu poza pokojem. Mówi się, że Las Vegas oferuje suchą falę gorąca, zupełnie tak samo jest w piekarniku − nie chciałbym w nim siedzieć. Jedyne miejsca, które odwiedzam to siłownia i mój hotelowy pokój, ale po to tu właśnie jestem, żeby trenować i zwyciężyć Mr. Olympia. Czuję, że po to zostałem stworzony, kocham swoje życie.
 
28 sierpnia: zostały 4 tygodnie

Kolejne pozdrowienia z bajecznego Las Vegas! Ha! Widziałem taką pocztówkę w hotelowym lobby i pomyślałem, że wysłałbym ją wam wszystkim. Vegas nie jest dla mnie wspaniałym miejscem, to miejsce pracy. Jestem tu w jednym celu: aby trenować i wygrać zawody Mr. Olympia. Myślę obecnie tylko o tym, niczym innym nie zaprzątam sobie głowy. Nie wiedziałbym nawet jaki mamy dzisiaj dzień, gdyby Oscar mnie nie informował. „Kai, zostały cztery tygodnie i dwa dni!”, potem to już cztery tygodnie i jeden dzień, i tak dalej. Jest to odliczanie do chwały, do największego dnia w moim życiu, jak dotąd. Trenuję, śpię, jem i trenuję. Wszystko jest dokładnie zaplanowane, nic nie dzieje się spontanicznie.
 
Dziś rano ważyłem 128,5 kg. Zgodnie z planem, może nawet odrobinę w przód, ale to dobrze. Zawsze lepiej być odrobinę przed czasem niż za późno. Jeżeli jesteś do przodu, możesz zrobić takie rzeczy jak na przykład dodać odrobinę węglowodanów lub poprawić kardio. Moje dni kręcą się całkowicie wokół moich przygotowań do zawodów. Pierwszą rzeczą, którą robię rano jest kardio na pusty żołądek, ponieważ wtedy spala się najwięcej tkanki tłuszczowej. Później zjadam dwa posiłki, idę na siłownię i trenuję część ciała przewidzianą w rozkładzie i jem kolejny posiłek. Wracam na siłownię na drugą turę treningu siłowego, a następnie czekają mnie dwa posiłki. Później jest już druga część treningu kardio na pusty żołądek przed samym pójściem do łóżka, a więc mój organizm  wciąż spala tłuszcz kiedy śpię. Idę do łóżka i wszystko zaczyna się od początku następnego dnia. Każda sesja siłowa, każdy trening kardio, każde ćwiczenia pozy i każda godzina mojego snu przybliżają mnie o jeden krok do mojego celu.

Muszę już zakończyć, bo za chwilę wyruszamy do Gold's na trening ramion. Obciążenia są wciąż wysokie i czuje się bardzo silny. Oscar mi nie odpuszcza i daje taki wycisk, jaki tylko on potraf! Nie da się wyrazić, jaką ogromną różnicę robi posiadanie go tutaj na każdym kroku do mety.
Muszę jeszcze wspomnieć mojego sponsora, MuscleMeds. Podpisałem przedłużenie kontraktu na dwa lata i muszę powiedzieć, że mam marzenie, aby żyć z kulturystyki. Jeszcze nie tak dawno temu był to jedynie odległy cel i zdawało mi się wielokrotnie, że nigdy się nie ziści. Firma jest najlepsza i jestem bardzo szczęśliwy, że jestem częścią zespołu. Jestem również zaszczycony, mogąc ją reprezentować na zawodach i mam nadzieję, że zostanę pierwszym Mr. Olympia na kontrakcie z nimi już niedługo.