Dzień dobry Panie Andrzeju. Moje pytanie dotyczy kanapek, czyli najpopularniejszych dań w Polsce, które ludzie biorą do szkoły czy do pracy. Mam 17 lat i jeszcze się uczę. Wiem, że trenując kulturystykę i poważnie podchodząc do tematu powinienem poza domem jeść normalne „kulturystyczne” posiłki, czyli brać sobie w pojemnik mięso + ryż + warzywa. Wiem to, bo mam kumpli, którzy tak robią, z tym, że u mnie nie jest to takie proste. Głównym problemem są rodzice. Nie klepiemy biedy, ale nie mamy jakoś specjalnie dużo kasy i gdybym sobie zażyczył do szkoły 2 czy 3 posiłki w każdym 200-300g mięsa to mógłby być mały problem. Poza tym dla mojej mamy cała kulturystyka i związane z nią czynności, głównie właśnie specjalistyczne odżywianie i odżywki to jedno wielkie dziwactwo i nie patrzy na to jakimś specjalnie przychylnym okiem. Jakieś odżywki bez problemu da mi się przed nią przemycić. Wie, że coś sobie tam mieszam, ale nie wie dokładnie ile tego biorę, jak często itp., natomiast nie ukryłbym przed nią gotowania i spożywania takiej ilości jedzenia. Dodatkowo w szkole też chyba dziwnie bym się czuł wyjmując pojemniki z żarciem. Może jeszcze nie teraz. Mam taki plan, że jak bardziej zwiększę masę i każdy będzie wiedział, że ćwiczę, to wtedy będę do szkoły nosił kulturystyczne jedzenie w pojemnikach, i ludzie nie będą na mnie patrzeć jak na dziwaka. Ale póki co jest jak jest. Dlatego pomyślałem o kanapkach. Tu nie byłoby problemu, myślę, że nawet gdybym chciał ich brać w większej ilości, z czymś dietetycznym i pożywnym. Kanapka to kanapka i u mamy spokojnie przeszedłby każdy jej wariant. Potrzebuję tylko porady co Pan o tym sądzi i co Pan radzi, z czym takie kanapki miałyby być, żeby spełniały swoje zadanie i dostarczały jak najwięcej wartościowych składników? Pozdrawiam Michał Cześć Michale. Problem, który poruszasz jest stary jak sam trening i wiedza o odżywianiu. Kiedyś, na początku istnienia kulturystyki ludzie niespecjalnie przejmowali się odżywianiem, byleby jeść dużo.

 Mój powrót do treningów

               Witam po raz kolejny w mojej rubryce, na łamach której zwykle podejmuję się oceny różnych wydarzeń z naszego kulturystycznego podwórka i odpowiadam na wasze pytania. Dziś w całości poświęcę to miejsce na opis tego, co u mnie słychać, jest bowiem szczególny powód. Jak wiecie z poprzednich numerów MD, przez kilka miesięcy byłem unieruchomiony. Kiedy dowiedziałem się, że muszę się poddać operacji przepukliny, po której przez dłuższy czas nie będę mógł nie tylko trenować, ale w ogóle podnosić żadnych ciężarów, uznałem, że skoro już tak wyszło, to jest to dobra, wręcz niepowtarzalna okazja, aby maksymalnie wyczyścić, wręcz wyjałowić swoje ciało ze wszystkiego, co jest związane z kulturystyką – z treningów, z kulturystycznych posiłków i suplementacji. Przez grubo ponad 20 lat treningów moje przerwy od ćwiczeń, diety i suplementów wynosiły co najwyżej kilka tygodni. Teraz nadarzyła się okazja (oczywiście wolałbym, żeby się nie nadarzyła) do tego, żeby zacząć wszystko nieomal od nowa. Oczywiście to tzw. wyjałowienie organizmu miało mieć też głębszy sens. 

 

Pytanie: Cześć, Andrzej. Czy mógłbyś mi podać jakiś przepis na swój ulubiony dietetyczny deser? Jestem w sumie cały czas na jakiejś diecie, a wiadomo, że wtedy najczęściej człowieka bierze ochota na coś słodkiego. Od czasu do czasu robię odstępstwo i zjadam jakiś słodycz, ale mam wtedy wyrzuty sumienia, wiadomo jak to jest. Dlatego chciałbym, żebyś mi podał jakiś patent na coś słodkiego a dietetycznego i niskokalorycznego.

Rafał

Odpowiedź: Cześć. Oczywiście jak każda osoba niemal cały czas trzymająca dietę, raz mniej, raz bardziej rygorystyczną, mam swoje ulubione słodkie i jednocześnie dietetyczne potrawy, jak na przykład sernik bezcukrowy. Z tego typu smakołykami jest jednak taki problem, że człowiekowi się wydaje, że jak są dietetyczne, to można je jeść w każdych ilościach, co wywołuje skutek odwrotny do zamierzonego. Nawet jeśli produkty te są mniej kaloryczne niż ich tradycyjne odpowiedniki (na przykład batony sportowe w porównaniu do zwykłych batonów), to jednak nadal mają one i kalorie, i zazwyczaj też jakąś ilość cukru, i zawierają tłuszcz, co przy nadmiernym ich spożywaniu zamiast wpływać dobrze na naszą sylwetkę, wywołuje efekty raczej niepożądane.

 Witam w kolejnym odcinku mojej autorskiej rubryki w MD. Niestety, tym razem nie mam dobrych wieści dla osób interesujących się moją karierą kulturystyczną. Po latach treningów, startów, czasami mniejszych lub większych kontuzji i dziesiątek zwykłych urazów, na które jest narażony każdy kto wyczynowo trenuje jakiś sport, przyszła pora na coś poważniejszego. Dopadła mnie kontuzja, która wykluczyła mnie z gry na ładnych parę miesięcy, w zasadzie na cały sezon – przepuklina.

Już od dłuższego czasu, zwłaszcza w końcówce przygotowań do zawodów widziałem, że coś jest nie tak. Domyślałem się, że może to być przepuklina, ale ponieważ poza objawami estetycznymi nic się nie działo, trenowałem dalej na full i specjalnie się tym nie przejmowałem. Przypuszczam, że ćwiczyłem z przepukliną kilka lat, była to dosyć wyraźna, gruba pręga na brzuchu, która uwydatniała się szczególnie przy unoszeniu nóg czy tułowia do góry. Nawet kiedy leżałem i próbowałem się podnieść, pręga ta wyraźnie się odznaczała. Ale tak jak napisałem, specjalnie mi to nie przeszkadzało i tak sobie ćwiczyłem.

Przełom nastąpił wiosną tego roku. Pamiętam, że trenowałem plecy, a w domu, po treningu poczułem ogromny, przeszywający ból brzucha. Miałem uczucie, że rozerwały mi się mięśnie. To było naprawdę tak mocne, że od razu wiedziałem, że to coś bardzo poważnego i natychmiast zaprzestałem treningów. Od razu też zgłosiłem się do mojego kolegi lekarza, a on pokierował mnie dalej. Podczas szczegółowych badań dowiedziałem się, że mam do czynienia z przepukliną kresy białej i przepukliną pępkową. Oczywiście, wykonywanie jakichkolwiek dalszych ćwiczeń groziłoby bardzo poważnymi komplikacjami, dlatego mimo iż operacja została wyznaczona dopiero na sierpień, uznałem, że nie ma sensu w ogóle się ruszać, o poważniejszych treningach nie mówiąc. W mojej sytuacji i tak by to niczego nie zmieniło, jeśli chodzi o sportową formę, bo przecież wkrótce czekał mnie przymusowy, kilkumiesięczny rozbrat z siłownią, a kontynuowanie treningów mogło mieć jak najbardziej negatywny wpływ. Jedyna korzyść z wykonywania lekkich ćwiczeń byłaby taka, że przez pierwszą część wakacji jako tako bym wyglądał, na przykład na plaży. Ale olałem to, uznałem, że zdrowie jest ważniejsze i w zasadzie zakończyłem treningi w marcu 2013 roku.

Operację miałem 11 sierpnia, łącznie spędziłem w szpitalu 7 dni. W tym miejscu chciałbym podziękować całemu zespołowi, który mnie operował i wszystkim, którzy w trakcie pobytu w szpitalu mną się zajmowali. Było naprawdę profesjonalnie pod każdym względem. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko się udało, ale wiadomo, że powrót do normalnego życia po takiej operacji zajmuje trochę czasu, powrót do sportu wyczynowego to już znacznie grubsza sprawa, a powrót do sportu, w którym kluczem do sukcesu jest dźwiganie ciężarów, to już w ogóle masakra. Lekarz powiedział mi, że muszę mieć trzy miesiące porządnego odpoczynku. Ja dałem sobie na to czas do 1 stycznia 2014 roku, to akurat taka ładna, graniczna data.

 

Pytanie: Witaj, Andrzeju. Ponieważ widzę, że bardzo poważnie traktujesz osoby, które zadają ci pytania w MD i odpowiadasz kompleksowo na najdłuższe nawet listy, postanowiłem zwrócić się do ciebie. Potrzebuję pomocy w ułożeniu diety odpowiedniej do mojego trybu życia. Jestem obecnie na etapie budowania masy, idzie całkiem OK, ale czuję, że mogłoby być lepiej.

Może będzie łatwiej, jeżeli opiszę cały mój plan dnia, godziny posiłków i trening.

Na początek coś o mnie: wiek – 26 lat, waga – 74 kg, wzrost – 176 cm, budowa normalna.

Tak jak napisałem, jestem w trakcie robienia masy, jedyne co, to mam skłonność do odkładania się tłuszczu na brzuchu, dość szybko się to pojawia, więc włączyłem do treningu aeroby dwa razy w tygodniu.

Trenuję od około czterech lat, z niewielkimi przerwami, w tym jedną dłuższą przez kontuzję – wtedy zanotowałem dość duży spadek masy mięśniowej i pojawiła się oponka na brzuchu.

Pytanie: Witaj, Andrzeju. Nie wiem czy odpowiadasz na tak rozbudowane maile, w zasadzie chodzi mi o wszystko, o to, żebyś pomógł mi kompleksowo.

               Zacznę tak: od kilku tygodni chodzę na siłownię (pierwszy raz w życiu!), wszystko byłoby super, gdyby nie pewna rzecz, otóż nie odnotowuję żadnego spadku wagi, a to było zasadniczym powodem rozpoczęcia ćwiczeń. Może, żeby to miało ręce i nogi, napiszę ci co tam robię.