Od dawna słyszałem wiele dobrego o Johnie Meadowsie, kulturyście
 klasy krajowej i szanowanym trenerze, najbardziej znanym ze swego
systemu treningowo-dietetycznego „Górski Pies”, który stosowany
jest przez wielu kulturystów na całym świecie.
John jest nie tylko bardzo inteligentnym facetem, to prawdziwy
wizjoner i często zdarza mu się wyprzedzać swoje czasy. Na przykład
zalecał kulturystom spożywanie mięsa wołowego pochodzącego
z krów karmionych w sposób naturalny jeszcze na długie lata przed
tym, zanim stało się to modne. Pewnego razu Jeff Sygo, producent
filmów zamieszczanych na  stronie amerykańskiego MD, rzucił 
pomysł, bym zrobił trening z Johnem i opublikował go na swej stronie,
www.centopani.com. Uważał, że doskonale się z Johnem Meadowsem
dogadam i nakręcimy razem spektakularny materiał. Postanowiłem
to sprawdzić i skontaktowałem się z Johnem, któremu bardzo się ten
pomysł spodobał. Zaprosił mnie na trening do EliteFTS w Londynie
w stanie Ohio, bardzo blisko Columbus. John był tak miły, że nawet
zaproponował mi pobyt u siebie w domu. Zastanawiając się nad
treningiem, uznałem, że nie miałoby sensu pokonywać

 Osiągnięcie to dla każdego z nas coś innego

Pytanie: W jednym z filmów z serii „Being a Bodybuilder” mówiłeś rodzicach przekonujących swe dzieci, że mogą osiągnąć wszystko, chociaż sami nie osiągnęli nic. Co dokładnie miałeś na myśli? Myślę, że „osiągnięcie” dla każdego może znaczyć coś innego. Dla niektórych ludzi osiągnięciem jest na przykład założenie i utrzymywanie rodziny. Być może nikt ich za to nie chwali, ale to jeszcze nie znaczy, że jest to mniej ważne osiągnięcie niż inne realizacje życiowych planów. Jeżeli założenie i utrzymanie rodziny uważają za swój życiowy sukces, to nie można powiedzieć, że są przegranymi. Po prostu jestem ciekaw, co dokładnie miałeś wtedy na myśli.

 Korzyści i zagrożenia wynikające ze stosowania sterydów

Pytanie: Evan, jestem twoim fanem, a poza tym nie zamierzam się spierać z kimś, kto wie na dany temat dużo więcej niż ja. Chciałbym tylko podrzucić temat do dyskusji, chodzi o ryzyko związane ze sterydami. Sporo się ostatnio mówi o niefrasobliwości młodego amatora kulturystyki, który twierdzi, że tygodniowo przyjmuje w sumie 13 g anabolików. Chłopak ma tylko 21 lat. Wiele osób uważa, że jeśli dalej będzie ładował takie ilości towaru, to na nekrologu raczej więcej mieć nie będzie.

Nie chcę tu robić wycieczek osobistych, ale załóżmy, że ty, zawodowy kulturysta, bierzesz 1 gram testosteronu tygodniowo. Co, jeśli skala ryzyka jest dla waszego zdrowia porównywalna? Może ten gram teścia jest dla twego zdrowia tak samo niebezpieczny jak dla kolesia szkodliwa jest ilość sterydów, jaką ładuje? Oczywiście, to tylko spekulacje. Zastanawia mnie też, czy takie ryzyko jest warte kilku zwycięstw, może nawet dobrego wyniku na Olympii albo samego Sandowa. A co, jeśli przyjmowane przez ciebie dawki spowodują poważne problemy zdrowotne? I dalej: co, jeżeli to nie dawki sterydów są czynnikiem decydującym o skali uszkodzeń, a już sam fakt ich przyjmowania skazuje na jakąś chorobę? Powtórzę, tylko tu sobie spekuluję, tak samo jak wszyscy ci, którzy temu chłopakowi dają najwyżej rok życia i wieszczą mu atak serca. 

Stosuj dietę, która na ciebie działa

Pytanie: Cześć, Evan. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku. Chciałem zapytać co myślisz o tej całej teorii liczenia makroskładników, ponieważ ja nie potrafię jej rozgryźć. W życiu nie słyszałem, żeby jakiś zawodowiec stosował tę metodę. Na pewno nie robili tego zawodnicy w latach 90. ubiegłego wieku, ani ci, którzy startowali jeszcze wcześniej, a przecież już Arnold i jemu współcześni wyglądali znakomicie! Tę teorię promują od kilku lat zawodnicy naturalni, którzy faktycznie potrafią zrobić niezłą formę. Co ty o tym myślisz?

Odpowiedź: Myślę, że zaczynając treningi i dietę, wielu zawodników mierzy i waży czystko co je, liczy kalorie i makroskładniki, aż po pewnym czasie są już w stanie „na oko” określić właściwe dla swego organizmu porcje jedzenia. Ja ciągle ważę to co jem i wiem, że inni zawodnicy, na przykład Jay i Phil, też to robią. Większość z nas ma podstawową dietę opracowaną dla siebie i zależnie od potrzeb wprowadza do niej zmiany, zwykle dotyczą one ilości spożywanych węglowodanów, zależnie od tego czy robi się masę, czy redukuje wagę do zawodów.

Nie myślę o tym w kategoriach makroskładników. Trend, o którym piszesz, to IIFYM (If It Fits Your Macros – jeśli to pasuje do twojej rozpiski makroskładników). Dla wielu ludzi to kusząca koncepcja, ponieważ określa ilość węglowodanów, jaką mają zjeść w ciągu dnia i nie ma tu znaczenia, czy pochodzą one z tradycyjnych kulturystycznych źródeł, jak ryż czy bataty, czy też ze słodyczy. Czy moim zdaniem jest to dobra podstawa do planowania diety?

 łabsze partie

Pytanie: Jaką metodę podciągania słabszych grup mięśniowych mógłbyś polecić? Czy na przykład dajesz tej grupie więcej czasu na regenerację i, powiedzmy, trenujesz ręce co drugi tydzień? Czy spożywasz więcej BCAA i glutaminy (przed treningiem, w trakcie jego trwania i po treningu, a następnie co dwie godziny po jego zakończeniu) i tego dnia jesz więcej węglowodanów, by móc ciężej trenować tę grupę?

Odpowiedź: Przede wszystkim staram się zrozumieć, co robię źle. Czy trenuję zbyt rzadko, a może ze zbyt małą objętością i intensywnością? Albo może na odwrót, wszystkiego jest za dużo? Czy stymulacja mięśni jest efektywna? Nie łatwo rozgryźć, w czym tkwi problem, ale gdy już się to uda zrobić, odpowiednie rozwiązanie nasuwa się samo. 

Większe ciężary i mniejsza liczba powtórzeń na masie?

Pytanie: Cześć, Evan. Czy w czasie, gdy starasz się nabrać masy, zmniejszasz liczbę powtórzeń i zwiększasz obciążenia w ćwiczeniach złożonych, czy dalej robisz dużo ruchów? Chodzi mi o to, czy z rozmysłem zmieniasz liczbę powtórzeń zależnie od celu treningowego, czy też cały rok ćwiczysz w tym samym zakresie ruchów i tylko zmieniasz dietę?